قطع بارندگی از جمله تغیرات آب و هوایی است که بیش از هر چیز موجب بیابان زایی می شود.

مناطقی به طور کامل به میزان بارانی وابسته اند که مستقیماً به داخل خاک فرو می روند و یا در گودال های کوچک و چاه ها جمع می شوند. اگر شش یا هفت سال مداوم باران نبارد ممکن است بارانی که پس از این مدت می بارد، آنچه را از خاک مانده است، فرسایش دهد  و با خود ببرد. بدین ترتیب آخرین امید برای جبران ویرانی از بین خواهد رفت.

عدم بارندگی در مناطقی که از رودخانه ها و سدها  دور هستند، مشکلاتی جدی به بار می آورد. ولی اگر بارندگی همچنان به تاخیربیفتد، حتی مردمی که در کنار رودخانه ها زندگی می کنند لطمه خواهند خورد.

هیچ یک از درختانی که در مناطق نیمه بارانی می رویند، بدون باران نمی توانند بیش از هفت سال دوام بیاورند. خشکسالی همراه با نابودی درختان، موجب تشدید بیابان زایی شده است.

از ویژگی دیگر بارندگی در سرزمین های نزدیک به حاشیه بیابان ها نام برد. اگر این بی نظمی خیلی شدید باشد، حتی اگر کّلِ بارندگی سالانه آن بیش از 250 میلی لیتر باشد، باز هم بیابان زایی شروع خواهد شد.  مثلاً در یک ناحیه نیمه خشک که بارندگی سالانه آن 350 میلی لیتر است، ممکن است این مقدار برای تامین زندگی مردم، کافی به نظر بیاید. ولی اگر نیمی از این بارندگی در یک بعد از ظهر ماه بهمن باشد و تا ماه آذر خبری از باران نباشد، ممکن است این منطقه نیمه خشک به یک منطقه خشک تبدیل شود. اگر این بی نظمی  در طی چندین سال تکرار شود، ممکن است منجر به بیابان زایی در سراسر منطقه شود.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: